κρυπτόλεξο _κεφ.14_ιστορία

Δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου

από το 8ο Δ.Σ.Νάουσας

εικονική περιήγηση Αγία Σοφία Κων/πολη

https://www.360tr.com/34_istanbul/ayasofya/english/

Η αυτοκρατορία χωρίζεται...

http://atheo.gr/yliko/ise/b9/interaction_html5.html



  

http://exploringbyzantium.gr/EKBMM/Page?lang=gr

Η Κωνσταντινούπολη χτίστηκε σε εφτά οχυρωμένους από τη στεριά λόφους, οι οποίοι «κατέβαιναν» ομαλά ως τη θάλασσα της Προποντίδας, του Βοσπόρου και του Κεράτιου κόλπου.Σ’ αυτή κατέληγε η Εγνατία οδός και από εκεί ξεκινούσαν οι εμπορικοί δρόμοι προς τη Μικρά Ασία και τις επαρχίες της Ανατολής.   

επανάληψη ιστορίας 20-01-2017

https://www.dropbox.com/s/byifuxso2yqbenj/istoria.zip?dl=0


https://www.dropbox.com/s/0x7e4j4s627dodr/%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B14.zip?dl=0

Ηριδανός -Ευρώτας

Ηριδανός (http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=342445)


Ο Ευρώτας είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τη Σπάρτη και την ιστορία της.
Ο Ευρώτας ήταν μυθικός βασιλιάς της Λακωνίας.
Διαδέχτηκε τον πατέρα του Μύλη και ήταν ο τρίτος μυθικός βασιλιάς της Λακωνίας. Γυναίκα του ήταν η Ευρυδίκη και μαζί της έκανε μια κόρη, την Σπάρτη, από την οποία πήρε το όνομα της η ομώνυμη πόλη, και η οποία παντρεύτηκε τον Λακεδαίμονα, ο οποίος και τον διαδέχτηκε. Ο Ευρώτας ένα από τα έργα που έκανε ήταν να ρυθμίσει την κοίτη του ποταμού που διέσχιζε την Λακωνία και αργότερα πήρε και το όνομα του. Σύμφωνα με τη μυθολογία, θέλησε να δώσει διέξοδο στα λιμνάζοντα νερά γύρω από τη Σπάρτη, γι'αυτό άνοιξε διώρυγα και διοχέτευσε τα νερά προς τη θάλασσα. Έτσι δημιουργήθηκε το ποτάμι, που πήρε το όνομα του, Ευρώτας. Άλλη παράδοση αναφέρει ότι ο Ευρώτας μετά από μια ατιμωτική ήττα από τους Αθηναίους, έπεσε στο ποτάμι και πνίγηκε και έτσι πήρε το όνομα του. (βικιπαίδεια)
.Ο βασιλιάς Ευρώτας, από το μνημείο του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες

διαδραστικό παιχνίδι ιστορίας

Αυτό που ακολουθεί είναι παιχνίδι για το μάθημα της ιστορίας:
http://users.sch.gr/sjolltak/moodledata/ataksi/odisseia/story.html

Στο παρακάτω site μπορείτε να διαβάσετε για την επανάληψη της ιστορίας:

http://iliadisili.blogspot.gr/2012/05/blog-post_718.html

άθλοι του Ηρακλή(η ζώνη της Ιππολύτης)

Καποδίστριας Ιωάννης

μάχη στο Πέτα-Νάουσα

Στης Νάουσας το Κάστρο - Παραδοσιακό

Στης Νάουσας το κάστρο μακρυνίτσα μου, 
Καημό πό 'χει καρδίτσα μου
Στης Νάουσας το κάστρο μακρυνίτσα μου, 
Καημό πό 'χει καρδίτσα μου

Ένα μήλο κι αμάν, κι άλλο μήλο βρε αμάν
Βράδυασε και πού θα γύρω
Ένα μήλο κι αμάν, κι άλλο μήλο βρε αμάν
Βράδυασε και πού θα γύρω

Το 'να κοιτάει τη Νάουσα, τ' άλλο τη Σαλονίκη, 
Κι αμάν τ' άλλο τη Σαλονίκη.

Ένα μήλο κι αμάν, κι άλλο μήλο βρε αμάν
Βράδυασε και πού θα γύρω
Ένα μήλο κι αμάν, κι άλλο μήλο βρε αμάν
Βράδυασε και πού θα γύρω

Φιλική εταιρεία

http://www.ime.gr/chronos/11/tgr/gr/frameset.html?100

  Κείμενο γραμμένο από τον Εμ. Ξάνθο,
"Αρχιγοί της Ετερίας των Φιλικών"  Ο Φιλικός Παναγιώτης Σέκερης

ρωσοτουρκικοί πόλεμοι(Ίδρυμα Μακεδονικού Αγώνα)
http://www.imma.edu.gr/imma/history/07.html

ιστορία

Ρώμη

Πάνθεον

Όλο το κεφάλαιο  28 της ιστορίας(3ο ΠΠΣ Ευόσμου)

http://3psevosmou.wix.com/e-experimental#!--/cvyu

φρυκτωρίες

εθνικός διχασμός

Ιστορία..χάρτες

http://users.thess.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/xartes/ELLAS-GREECE%20MAP.htm

http://users.thess.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/xartes/Balkan%201912.htm

http://users.thess.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/xartes/Balkan%20a%27%20balkanikos.htm

πηγή:Ελληνικός πολιτισμός

Φροντιστήριο Τραπεζούντας

τισ΄

απολυτήριο από το Φροντιστήριο Τραπεζούντας

Το Ελληνικόν Φροντιστήριον Τραπεζούντος, ή «Φάρος της Ανατολής» όπως χαρακτηρίστηκε, ήταν σχολείο της ελληνικής ομογένειας τηςΤραπεζούντας.

Το σχολείο αυτό άρχισε να λειτουργεί κατά τους πρώτους αιώνες της τουρκικής δουλείας δεν ήταν όμως σε περίοπτη τάξη πλην όμως ήταν το μοναδικό σ΄ όλη τη περιοχή. Με το χρόνο όμως άρχισε και η αναγνώρισή του όπου και ονομάστηκε Φροντιστήριο. Σ΄ αυτό συνετέλεσαν περισσότερο οι Ηγεμόνες τηςΜολδοβλαχίας Μουρούζες και Υψηλάντες όπου στις αρχές του 18ου αιώνα, ενθυμούμενοι την καταγωγή τους, άρχισαν να το επιχορηγούν οικονομικά για την γενικότερη ανύψωσή του. Το όνομα Φροντιστήριο φέρεται να έλαβε περί το 1682.

Στο ίδρυμα αυτό δίδαξαν από το 17ο αιώνα μεγάλοι δάσκαλοι του Γένους όπως ο Τραπεζούντιος Σεβαστός Κυμινήτης, Σάββας Τριανταφυλλίδης, Σάββας Κωνσταντινίδης, Ηρακλής Τριανταφυλλίδης, κ.ά. Με ιδιαίτερο διάταγμα του Βασιλέως Γεωργίου του Α΄, το ίδρυμα αυτό αναγωρίσθηκε και επίσημα ισότιμο ελληνικό Γυμνάσιο με τον τίτλο "Ελληνικόν Φροτιστήριον Τραπεζούντος".

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ

Η Παιδεία ήταν πολύ ανεπτυγμένη στον Πόντο. Παντού υπήρχαν σχολεία, τα οποία κρατούσαν ψηλά το πνευματικό επίπεδο του λαού.

Στα χωριά υπήρχαν δημοτικά σχολεία, στις κωμοπόλεις δημοτικά σχολεία και σχολαρχεία (ημιγυμνάσια) και στις πόλεις δημοτικά, ημιγυμνάσια και γυμνάσια. Η βασική εκπαίδευση γινόταν από το δημοτικό, η μέση εκπαίδευση από τα σχολαρχεία και η ανώτερη από τα γυμνάσια.

Το ανώτερο πνευματικό ίδρυμα του Πόντου ήταν το Φροντιστήριο Τραπεζούντας. Αυτό περιλάμβανε: α) κεντρικό δημοτικό σχολείο (4 τάξεις και 1 τάξη νηπιαγωγείου) β) σχολαρχείο και γ) γυμνάσιο. Μεγάλο ίδρυμα μετά απ’  αυτό ήταν το ελληνικό Φροντιστήριο Αργυρούπολης, το οποίο είχε 3/τάξιο γυμνάσιο. Μεγάλοι ευεργέτες του Φροντιστηρίου Τραπεζούντας ήταν οι ποντιακής καταγωγής ηγεμόνες της Μολδοβλαχίας Υψηλάντες και Μουρούζηδες.

Τα σχολεία του Πόντου, όπως και τα μοναστήρια, στέγαζαν πλούσιες βιβλιοθήκες. Διέσωσαν πολλά αρχαία και βυζαντινά χειρόγραφα. Το 1873 στη μονή της Παναγίας Σουμελά ανακαλύφθηκε το πρώτο χειρόγραφο του έπους του Διγενή Ακρίτα. Τα σχολεία και οι μονές καλλιέργησαν την ελληνική παράδοση, γλώσσα και θρησκεία. Οι ιστορικές μονές του Πόντου έπαιζαν και ρόλο «κρυφού σχολείου».

Τον 11ο, 13ο και 14ο αι. η Τραπεζούντα ήταν κέντρο επιστημών στα Μαθηματικά και στην Αστρονομία. Από τον Πόντο προέρχονται μεγάλοι πνευματικοί άνθρωποι. Μεγάλο ήταν το πολιτιστικό έργο του ελληνιστή βασιλιά Μιθριδάτη ΣΤ΄(120-63 π.Χ.). Σπουδαία είναι τα έργα του Μ. Βασιλείου και του αδερφού του Γρηγ. Νύσσης τον 4ο αι. μ.Χ.

Οι μαθητές του Πόντου παρακολουθούσαν 8ωρη και 6ωρη καθημερινή διδασκαλία, εκτός Σαββάτου. Τα κείμενα των σχολικών βιβλίων ήταν στην καθαρεύουσα. Η δημοτική ήταν μόνο στα νηπιαγωγεία και στην Α΄δημοτικού. Η διάρκεια του σχολ. έτους ήταν 10μηνη (από 1/9-30/6 του επόμενου χρόνου). Οι μαθητές εγγράφονταν στις ανώτερες σχολές χωρίς εξετάσεις. Οι μαθητές διδάσκονταν τα Νέα, Αρχαία, Ιστορία, Φιλοσοφία Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Μαθηματικά, Θρησκευτικά, Λατινικά, Τούρκικα, Αγγλικά, Γαλλικά, Φυσική, Ωδική, Καλλιγραφία, Λογική κ.ά.

Το 1914 στις 11 πόλεις και 1054 χωριά του Πόντου υπήρχαν: 1047 δημοτικά, 7 ημιγυμνάσια, 3 γυμνάσια, 1459 ιερείς, 1139 ναοί, 22 μοναστήρια, 1300 περίπου δάσκαλοι και καθηγητές, 75.953 μαθητές, 2 νοσοκομεία και 37 φιλανθρωπικοί σύλλογοι.

γλωσσικό ζήτημα

Η πεζογραφία [Επεξεργασία]

Κύριο λήμμα: Ελληνική πεζογραφία 1880-1930

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ένας από τους πολυγραφότερους συγγραφείς της περιόδου

Μετά το 1880 σημειώνεται αλλαγή στην θεματολογία και στον τρόπο πραγμάτευσης του υλικού από τους πεζογράφους. Ενώ κατά τα προηγούμενα χρόνια επικρατούσαν τα ρομαντικά-ερωτικά ή τα ιστορικά μυθιστορήματα, οι συγγραφείς μετά το 1880 καλλιέργησαν κυρίως το διήγημα και στράφηκαν σε θέματα από την καθημερινή ζωή της επαρχίας αρχικά και αργότερα των μεγαλουπόλεων. Η πεζογραφική παραγωγή της περιόδου χαρακτηρίζεται συνήθως με τον όρο ηθογραφία, που αναφέρεται στην πιστή αναπαράσταση των ηθών και του τρόπου ζωής μιας κοινότητας.

Χρονολογία-σταθμός θεωρείται το έτος 1883, όταν δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Εστία το πρώτο διήγημα του Γεώργιου Βιζυηνού, Το αμάρτημα της μητρός μου, ενώ ένα μήνα αργότερα προκηρύχθηκε από το ίδιο περιοδικό διαγωνισμός για συγγραφή διηγήματος. Η προκήρυξη παρότρυνε τους συγγραφείς να αξιοποιήσουν θέματα από την παραδοσιακή ζωή του λαού ή την ελληνική ιστορία και, παρόλο που τα διηγήματα που γράφτηκαν με αφορμή των διαγωνισμό δεν ήταν όλα επιτυχημένα, ή αρκετά από αυτά δεν ήταν τόσο διηγήματα όσο συλλογή λαογραφικού υλικού, η συγκεκριμένη θεματολογία επικράτησε κατά τις επόμενες δεκαετίες, με δύο γενικές κατευθύνσεις στον τρόπο αντιμετώπισης του θέματος: αφ’ ενός την ωραιοποιημένη και ειδυλλιακή απεικόνιση του αγροτικού τρόπου ζωής, με συχνή την πληθώρα λαογραφικών στοιχείων (όπως τα έργα των Γ. Δροσίνη, Κ. Κρυστάλλη κ.α.) και αφ’ ετέρου τις ποικιλότερες προοπτικές, όπως η ψυχογραφία (Γ. Βιζυηνός) ή ο ρεαλισμός και ο νατουραλισμός (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης,Ανδρέας Καρκαβίτσας). Αυτοί οι τρεις συγγραφείς θεωρούνται οι κορυφαίοι αυτής της κατεύθυνσης. Από αυτούς, οι δύο πρώτοι έμειναν πιστοί στηνκαθαρεύουσα, ενώ ο Καρκαβίτσας στράφηκε γρήγορα προς την δημοτική, για την χρήση της οποίας στην πεζογραφία άνοιγαν νέοι ορίζοντες με Το Ταξίδι μου του Ψυχάρη και την σημαντικότερη απόπειρα του Παλαμά να γράψει πεζό κείμενο, το διήγημά του Θάνατος Παλληκαριού.

Γύρω στα 1900 παρουσιάζεται μία νέα στροφή στην θεματική, αυτήν την φορά προς αστικά περιβάλλοντα. Ένας από τους πρωτεργάτες της «αστικής πεζογραφίας» είναι ο Γρηγόριος Ξενόπουλος που αναπαριστά στα μυθιστορήματά του το αστικό περιβάλλον της Αθήνας και της Ζακύνθου. Παράλληλα αρχίζουν να γράφονται έργα με εντονότερες κοινωνικές προοπτικές και νατουραλιστικές επιδράσεις που τοποθετούνται σε αστικά περιβάλλοντα όχι μόνο της Αθήνας αλλά και άλλων πόλεων, όπως τα έργα των Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, Κώστα Χατζόπουλου, Κων/νου Θεοτόκη (βλ. για παράδειγμα Πίστομα), Δημοσθένη Βουτυρά και Πέτρου Πικρού. Τη δεκαετία του 1920, ενώ οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι της προηγούμενης γενιάς (Παπαδιαμάντης, Καρκαβίτσας, Θεοτόκης κ.α.) έχουν πεθάνει, εμφανίζονται κάποιοι πεζογράφοι που αργότερα έπαιξαν σημαντικό ρόλο ως εκπρόσωποι της γενιάς του '30, οι οποίοι είτε εμπνέονται από τις πρόσφατες εμπειρίες του Α' Παγκοσμίου πολέμου και της μικρασιατικής καταστροφής(Στράτης Μυριβήλης, Ηλίας Βενέζης), είτε ακολουθούν άλλους δρόμους, όπως ο Φώτης Κόντογλου με την«εξωτική» ιστορία Pedro Cazaz και ο Θράσος Καστανάκης με τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα των μυθιστορημάτων του.

Η ποίηση [Επεξεργασία]

Κύριο λήμμα: Νέα Αθηναϊκή Σχολή

Γ. Ροϊλός, Οι ποιητές (π. 1919). Λάδι σε μουσαμά, 130 εκ. x 170 εκ. Φιλολογικός Σύλλογος «Παρνασσός».Μεγάλοι ποιητές της γενιάς του 1880. Στο κέντρο ο Κωστής Παλαμάς.

Το 1880 εκδίδονται δύο ποιητικές συλλογές που σηματοδοτούν την εμφάνιση της Νέας Αθηναϊκής Σχολής: οι Στίχοι του Νίκου Καμπά και οι Ιστοί Αράχνης του Γεώργιου Δροσίνη. Η τεχνοτροπική αλλαγή και η απομάκρυνση από τον αθηναϊκό ρομαντισμόείναι εμφανής: η γλώσσα των ποιημάτων είναι δημοτική, τα θέματα είναι οικεία, καθημερινά, και οι τόνοι χαμηλοί. Ο κυριότερος εκπρόσωπος της γενιάς αυτής όμως είναι ο Κωστής Παλαμάς, που κυριάρχησε στην νεοελληνική πνευματική ζωή για τις επόμενες δεκαετίες. Το ποιητικό του έργο είναι πλούσιο και ποικίλο: εμπνέεται από θέματα καθημερινά, από την εσωτερική ζωή, από ιστορικά γεγονότα ή από την επικαιρότητα, γράφει είτε σύντομα ποιήματα είτε μεγαλύτερες, επικολυρικές συνθέσεις (Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου, Η Φλογέρα του Βασιλιά), φροντίζοντας πάντα για την μορφική αρτιότητα του στίχου και εμπνεόμενος από την νεοελληνική ποιητική παράδοση αλλά και από τα σύγχρονα ευρωπαϊκά ρεύματα. Από τους πρώτους ποιητές της Γενιά του 1880, μόνο ο Παλαμάς παρουσίασε σημαντική εξέλιξη στην ποιητική του, ενώ σύντομα εμφανίστηκαν νεότεροι ποιητές που συνέχισαν την ανανέωση ακολουθώντας τα ρεύματα του παρνασσισμού (τα σονέτα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, του Λορέντζου Μαβίλη και του Ιωάννη Γρυπάρη) και του συμβολισμού (Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, Λάμπρος Πορφύρας) ή δικούς τους εκφραστικούς δρόμους (Μιλτιάδης Μαλακάσης, Κώστας Κρυστάλλης).

Ο Κ.Π. Καβάφης

Τα χρόνια γύρω στα 1910, όταν ο Κωστής Παλαμάς έγραφε τις κεντρικές ποιητικές συνθέσεις του, τον Δωδεκάλογο του Γύφτου και την Φλογέρα του Βασιλιά, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου έφτανε στην ωριμότητά του ο Κ.Π.Καβάφης, ο οποίος όμως έγινε ευρύτερα γνωστός στην Αθήνα μετά το 1920, κυρίως εξαιτίας της ιδιότυπης, για την ποιητική παράδοση της εποχής, γραφής του, με την καθαρεύουσα γλώσσα και τον σχεδόν πεζολογικό τόνο. Τα ίδια χρόνια όμως εμφανίστηκαν και νεότεροι ποιητές που ακολούθησαν προσωπικούς δρόμους και διαφοροποιήθηκαν από την ποίηση του Παλαμά. Ο πρώτος από αυτούς ήταν ο Άγγελος Σικελιανός με το εκτενές ποίημα «Αλαφροΐσκιωτος» το 1909, το οποίο ακολούθησαν πολλά εκτενή ή συντομότερα ποιήματα με χαρακτηριστικό τους τον πληθωρικό λυρισμό αλλά και την μερική αποδέσμευση από τον παραδοσιακό στίχο. Συνομήλικος του Σικελιανού ήταν ο Κώστας Βάρναλης ο οποίος έδωσε τα χαρακτηριστικότερα έργα του, στα οποία εκφράζονται οι αριστερές ιδεολογικές του πεποιθήσεις, μετά το 1920. Παράλληλα όμως, τα χρόνια του μεσοπολέμου έκανε την εμφάνισή της και μια ομάδα ποιητών που είχαν γεννηθεί περίπου στα 1890, οι οποίοι εξέφρασαν την απογοήτευση από την Μικρασιατική καταστροφή και την αποτυχία της «Μεγάλης Ιδέας» με μία ποίηση η οποία χαρακτηρίστηκε νεορομαντική ή νεοσυμβολιστική, με κύριο χαρακτηριστικό την απογοήτευση και την έλλειψη ιδανικών. Ο σημαντικότερος εκφραστής αυτών των αναζητήσεων ήταν ο Κώστας Καρυωτάκης.

Το ιστορικό πλαίσιο

Tο γλωσσικό ζήτημα όπως αναδύεται στα τέλη του 18ου αιώνα αφορά στην επιλογή και ανάδειξη μιας γλωσσικής ποικιλίας σε γλώσσα παιδείας με άμεσο σκοπό την εθνική αφύπνιση και χειραφέτηση, και από το 1830 στην παγίωση μιας εθνικής γλώσσας, δηλαδή την ανάδειξη μιας ποικιλίας σε μοναδική γλώσσα του ελληνικού εθνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας. Το γλωσσικό θα αποτελέσει από πολύ νωρίς μέρος ευρύτερων πολιτικών ζητημάτων και θα πολωθεί στη διαμάχη ανάμεσα στη δημοτική και την καθαρεύουσα.

O ελληνόφωνος χώρος τον 18ο αιώνα διαπερνάται από πολλαπλές γλωσσικές ποικιλίες της νέας ελληνικής, γραπτές και προφορικές. Από την άλλη, οι πληθυσμοί ή οι ελίτ που ταυτίστηκαν πριν το 1821 με το ελληνικό εθνικό σχέδιο δεν ήταν αποκλειστικά ελληνόφωνοι: η αλβανική, η βλάχικη και η σλαβομακεδονική, μέσα από τις κατά τόπους διαλέκτους τους, μιλιόνταν από ανθρώπους μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν και κάποιοι που στο γύρισμα προς τον 19ο αιώνα ταυτίστηκαν με τα σχέδια ίδρυσης ελληνικού εθνικού κράτους και λίγο αργότερα εντάχθηκαν σε αυτό.

Με την ίδρυση του εθνικού κράτους το 1830, αρχίζει μια διαδικασία μετάβασης προς μια κατάσταση σχετικής μονογλωσσίας. Παρατηρώντας δηλαδή αυτό που συνέβη στην Ελλάδα καθώς και σε ένα μεγάλο αριθμό εθνικών κρατών στην Ευρώπη και τον μεσογειακό χώρο, καταλαβαίνουμε ότι ο 19ος και 20ός ήταν αιώνες που χαρακτηρίστηκαν από την εξασθένηση ή και εξαφάνιση της γλωσσικής ποικιλότητας.

Από τον Ψυχάρη στις πρώτες μεταρρυθμίσεις (1885-1929)

H αλλαγή των πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών που παρατηρείται από το 1880 και ύστερα επηρεάζει ουσιαστικά τη γλωσσική συζήτηση: η δεκαετία του 1880 σηματοδοτεί την έναρξη της τρικουπικής περιόδου με τις τομές και τις ρήξεις που, ως ένα σημείο, θα επιφέρει στους πολιτικούς θεσμούς και την οικονομία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου παρακολουθούμε κάποιες πρώτες προσπάθειες μεταρρύθμισης στη παιδεία, ενώ το κράτος επιχειρεί να συγκεντρώσει και να ανακτήσει εξουσίες που ως τότε είχαν παραχωρηθεί άρρητα σε εξωθεσμικούς φορείς. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα γίνουν κάποια πρώτα δειλά βήματα παρέμβασης στο γλωσσικό: το 1882 θα επιχειρηθεί να ανακοπεί το υπεραρχαϊστικό κύμα και η ετερογένεια στη γραπτή γλώσσα με την εισαγωγή τηςδιδασκαλίας της νέας ελληνικής (ουσιαστικά της καθαρεύουσας) στα σχολεία∙ την ίδια στιγμή η πολιτική εξουσία θα απαιτήσει για τον εαυτό της ένα μέρος της γλωσσικής πολιτικής που ασκείται μέχρι πολύ αργά στον 19ο αιώνα από μη επίσημους φορείς, όπως είναι οι σύλλογοι και τα φιλολογικά περιοδικά.

Ο καθ. Εμμανουήλ Κριαράς μιλάει για το έργο του Ψυχάρη

Στη διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας του αιώνα, η κυρίαρχη αντίληψη για τη γλωσσική μεταρρύθμιση θα αρχίσει να χάνει σιγά σιγά τα ιδεολογικά και πολιτικά της ερείσματα. Ένα μέρος των νέων αστικών στρωμάτων, που συσπειρώνεται γύρω από τις τρικουπικές μεταρρυθμίσεις, θα ζητήσει πιο γενναία βήματα σχετικά με τη γλώσσα, ενώ ταυτόχρονα θα θέσει τη γλωσσική μεταρρύθμιση στο επίκεντρο της εθνικής ανόρθωσης. Στα 1888 ο Γιάννης Ψυχάρης δημοσιεύει το Ταξίδι του επιφέροντας μια πολυεπίπεδη ρήξη σε ό,τι αφορά τις γλωσσικές αντιλήψεις, καθώς θα απαιτήσει τον ολοκληρωτικό εκτοπισμό της καθαρεύουσας από όλα τα επικοινωνιακά πεδία. Από την άλλη, θα θεωρήσει τη σταδιακή εισαγωγή της δημοτικής ως το βασικό μέσο για την επίτευξη των εθνικών στόχων. Επίσης, θα μιλήσει για ρύθμιση και ομαλοποίηση της δημοτικής, ενώ ταυτόχρονα θα επιχειρήσει την εφαρμογή των γλωσσολογικών του συμπερασμάτων στη λογοτεχνία. Αυτό που ο Ψυχάρης διακηρύσσει το 1888 ως γλωσσικό μανιφέστο, ο E. Ροΐδης θα το συστηματοποιήσει λίγα χρόνια αργότερα, διατυπώνοντας μέσα από το βιβλίο του Είδωλα το Κατηγορώ κατά της καθαρεύουσας, χρησιμοποιώντας ένα λόγο λιγότερο ιδεολογικό και περισσότερο επιστημονικό.

http://www.snhell.gr

http://www.kavafis.gr

http://www.e-alexandria.gr

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/

Τρικούπης

Ο Χαρίλαος Τρικούπης


Γελοιογραφία εποχής που αποτυπώνει τον Χ. Τρικούπη δαφνοστεφή με το ανάθεμα της πτώχευσης της χώρας.


Το άγαλμα του Χαρίλαου Τρικούπη στην Παλιά Βουλή. Αναγράφεται η ρήση "Η Ελλάς θέλη να ζήση και θα ζήση"

Το μεγάλο μας τσίρκο

Σύνταγμα

Καποδίστριας

Η δολοφονία του Καποδίστρια (πίνακας του Διονύσιου Τσόκου)

  Ο Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας (Ρωσικά: граф Иоанн Каподистрия, Ιταλικά: Giovanni Capo d'Istria, Κέρκυρα, 10 Φεβρουαρίου 1776 - Ναύπλιο9 Οκτωβρίου 1831) ήταν Έλληνας διπλωμάτης και πολιτικός. 
  Διετέλεσε πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας κατά τη μεταβατική περίοδο και ενώ τελούσε υπό την προστασία των Μεγάλων Δυνάμεων και νωρίτερα υπουργός εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

      Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια με πολιτική παράδοση γι' αυτό και αναμείχθηκε με την πολιτική ήδη από το 1803, οπότε και διορίστηκε γραμματέας της επικράτειας της Ιονίου Πολιτείας. Με την κατάληψη των Επτανήσων από τους Γάλλους αποσύρθηκε και εντάχθηκε στη ρωσική διπλωματική υπηρεσία. Εκεί ανέλαβε σημαντικές θέσεις καταφέρνοντας να αναδειχθεί σε υπουργό εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας από το1815 έως το 1822, οπότε και υποχρεώθηκε σε παραίτηση λόγω της επανάστασης του 1821. Στις 14 Απριλίου 1827 η Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας τον επέλεξε πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας, θέση από την οποία ήρθε σε τριβή με τους τοπικούς αξιωματούχους με αποτέλεσμα την δολοφονία του στις 9 Οκτωβρίου 1831 στο Ναύπλιο από τον αδελφό και τον υιο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, σε αντίποινα της φυλάκισης του τελευταίου. 
    Ως κυβερνήτης της Ελλάδας προώθησε σημαντικές μεταρρυθμίσεις για την ανόρθωση της κρατικής μηχανής, καθώς και για τη θέσπιση του νομικού πλαισίου της πολιτείας, απαραίτητου για την εγκαθίδρυση της τάξης. Επίσης, αναδιοργάνωσε τις ένοπλες δυνάμεις υπό ενιαία διοίκηση.

    Την ιδέα να κληθεί ο Καποδίστριας ως κυβερνήτης της Ελλάδος την είχε διατυπώσει πρώτος ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος στην από 27-10-1821 επιστολή του προς τον Δημήτριο Υψηλάντη.^[24] Ο Υψηλάντης επίσης υπέγραψε πρόσκληση του Καποδίστρια το 1822 και ο Πετρόμπεης το 1824.^[25] Τελικά, στις 30 Μαρτίου 1827, στην Γ΄ εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, εκλέχθηκε ο Καποδίστριας κυβερνήτης της Ελλάδας με θητεία επτά ετών. Σύμφωνα με τις αποφάσεις της συνέλευσης, ο κυβερνήτης θα δεσμευόταν από το σύνταγμα της Επιδαύρου, έτσι όπως θα αναθεωρείτο από τη συνέλευση. Σημαντικό^[26] ρόλο στην κλήση του Καποδίστρια στην Ελλάδα διαδραμάτισε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, αρχηγός του Αγγλικού κόμματος τότε, αν και αρχικά ήταν κατά της εκλογής του.^[27] Άλλαξε όμως γνώμη στη συνέχεια και ήταν αυτός που πήρε την έγκριση του Άγγλου μοιράρχου Χάμιλτον.^[28] που είχε και τη σύμφωνη γνώμη του Στράτφορντ Κάνινγκ.^[29]Παρά ταύτα η εκλογή του θεωρήθηκε ως ήττα της Αγγλικής εξωτερικής πολιτικής και νίκη της Ρωσίας.^[30] Και είναι γεγονός ότι μεταξύ Καποδίστρια και Αγγλίας υπήρχε αμοιβαία δυσπιστία. Πριν δεχθεί την πρόταση που του έγινε, επισκέφθηκε την Πετρούπολη προκειμένου να αποδεσμευθεί επισήμως από την υπηρεσία του Τσάρου. Στη συνέχεια κατευθύνθηκε προς το Λονδίνο, όπου έφτασε σε ατυχή συγκυρία, δεδομένου ότι την επομένη της άφιξής του κηδευόταν ο Τζωρτζ Κάνινγκ. Η υποδοχή που του έγινε εκεί ήταν ψυχρή^[vii]. Ύστερα από σύντομη παραμονή στο Παρίσι, όπου έγινε θερμά δεκτός, αναχώρησε για την Ελλάδα. Στις 18 Ιανουαρίου 1828 έφτασε στο Ναύπλιο επί του αγγλικού πολεμικού Warspite,^[31] όπου έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής και τέσσερις μέρες αργότερα στην Αίγινα, πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους  τον σκοτώνουν.