Δεμένη
Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μουΔεμένη μ' αλυσίδα στα κλειδιά τουΜε τ' όνομα, τ' αμάξι και τα σπίτια τουΚαι μ' όλα τα μεγάλα όνειρα του
Μεγάλωνα στης μάνας μου τα δάκρυαΣαν σκάλισμα σε βέρα από πλατίναΠου έβγαζε και άφηνε στην άκριαΚαθώς έπλενε πιάτα στην κουζίνα
Τι με ρωτάςΤι να σου λέω, εδώ τα βλέπειςΘες με κρατάςΚι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις
Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκωΜια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο
Μεγάλωνα γι' αυτούς περιμένανεΚαι ύστερα για χάρη κάποιου ψεύτηΚαι μέρα με τη μέρα αντί για μένανεΤη μάνα μου αντικρίζω στον καθρέφτη
Τι με ρωτάςΤι να σου λέω, εδώ τα βλέπειςΘες με κρατάςΚι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις
Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκωμια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο.
Διαδρομή του Βαμβακούση
Ξυπνάει νωρίς πίνει τον καφέ του
και πάει για δουλειά.
Τσιγάρο μέσα στ’ αμάξι μηχανικά
ανάβει.
και πάει για δουλειά.
Τσιγάρο μέσα στ’ αμάξι μηχανικά
ανάβει.
Καλοκαιράκι κι η πόλη αχνίζει
αλλάζει φορεσιά.
Λινό πουκαμισάκι και μαύρα γυαλιά
φοράει.
Πάνω απ’ τους δρόμους τα φώτα σβήνουν
και οδηγώντας κοιτά.
Στη στάση κάποιους εργάτες που πάν’ για
δουλειά.
Στη διαδρομή του τα χρόνια περνά.
Στον ήλιο που ανατέλλει
στο πρόσωπό του που όσο πάει και γερνά.
Περνάει απ’ το κέντρο η ζωή του ίδια
μα κάποτε εκεί.
Θυμάται μέσα στο πλήθος να ακολουθεί
μια αγάπη.
Τώρα κοιτάει τα σκυλιά στο δρόμο
γαβγίζουν και περνούν.
Στο ράδιο κάποιος μιλάει γι’ αυτά που θα `ρθουν
παρκάρει.
Σε δυο λεπτά μπαίνει στο γραφείο
κάθεται και κοιτά
για λίγο έξω απ’ το τζάμι και πιάνει
δουλειά.
Στη διαδρομή του τα χρόνια περνά.
Στον ήλιο που θα δύσει
σε κάποια αγάπη που όσο πάει και ξεχνά.
