Έχει υπολογιστεί, ίσως με κάποια δόση υπερβολής, ότι υπήρχαν περίπου 4.000 οικίες, αριθμός που ανάγει το συνολικό πληθυσμό που βρισκόταν εντός των τειχών σε 20.000. Οι υπολογισμοί του συνολικού πληθυσμού των ελεύθερων Μιλησίων δίνουν νούμερα μεταξύ 50.000 και 100.000 ατόμων, γεγονός που υπονοεί ότι η μεγάλη πλειονότητα ζούσε εκτός του αστικού ιστού, στους οικισμούς και σε αγροικίες. Ένα οχυρωματικό τείχος του δεύτερου μισού του 7ου αι. π.Χ., το οποίο ενισχυόταν με αμυντικούς πύργους, προστάτευε την πόλη: εκτεινόταν πιθανόν μέχρι τα νότια της χερσονήσου και περιλάμβανε επίσης διπλή οχύρωση της ακρόπολης Kalabaktepe. Η συνολική έκταση του τειχισμένου χώρου είναι περίπου 110 εκτάρια, όμως θεωρείται αμφίβολο αν καταλαμβανόταν πλήρως από οικοδομήματα.
Το σημαντικότερο οικοδόμημα της περιόδου είναι ο ναός του Απόλλωνα Δελφινίου στην περιοχή του λιμανιού. Από το αρχαϊκό ιερό του Απόλλωνα διατηρούνται ελάχιστα ίχνη, γνωρίζουμε μόνο ότι διατηρήθηκε και μετά την περσική καταστροφή σε όλη τη διάρκεια του 5ου αι. π.X. Είχε τη μορφή υπαίθριου τεμένους, που στο κέντρο του υπήρχε ένας βωμός. Άλλα σημαντικά μνημεία της Αρχαϊκής περιόδου είναι ο ναός της Αθηνάς στο κέντρο της χερσονήσου, ο ναός του Διονύσου και ο ναός στο Kalabaktepe, ο οποίος αποδίδεται στην Άρτεμη. Δυστυχώς, η αρχαιολογική έρευνα δεν απέδωσε παρά πενιχρά αποτελέσματα ως προς την αρχιτεκτονική των μνημείων αυτών, που αναμφίβολα ήταν ιωνικά και μαρμάρινα. Εξίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντικά ήταν τα τρία περιαστικά ιερά της Αρχαϊκής περιόδου, της Αθηνάς Ασσησίας στην Ασσησό, της Αφροδίτης στο λόφο Zeyintepe, καθώς και του Απόλλωνα στα Δίδυμα. Νότια της χερσονήσου της Μιλήτου χτίστηκε στις αρχές του 6ου αι. π.Χ. ένας μνημειακός μαρμάρινος βωμός αφιερωμένος στον Ποσειδώνα.
