Από την προβολή της ταινίας μας : " Όλα αλλάζουν" στο 4ο Φεστιβάλ Ταινιών Θεσσαλονίκης ,την Κυριακή 25 του Μάη στο Ολύμπιον.
Η σκιά του χαμόγελου (Δημοτικό Σχολείο Λαγυνών :Συντακτική ομάδα περιοδικού Book full of knowledge και η Β΄τάξη -1ο βραβείο μουσικής για το τραγούδι στον Διεθνή Διαγωνισμό Ταινιών Μικρού Μήκους Ν.Σερρών-κ.Κόλλια Σωτηρία ΠΕ79.01 )Χορογραφία από την μαθήτρια της Στ΄ :Στέλλα Μ.
Το ΔάΣΟΣ κινδυνεύει.. (προβλήθηκε στο 3ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)
Δημιουργίες και άλλων σχολείων
Τα αγάλματα ζωντανεύουν (Δημοτικό Σχολείο Καρίτσας)
Κράτα μου το χέρι (Δημοτικό Σχολείο Σταυρούπολης)
Να μιλάς καλύτερα(Δημοτικό Σχολείο Αχαρνών Αττικής)
Α΄βραβείο (Δημοτικό Σχολείο Διαπολιτισμικό Ελευθερίου Κορδελιού )
Δεν έχεις πού να κοιμηθείς δανείσου το παπούτσι μου. Δεν έχεις πού να ζεσταθείς δανείσου την καρδιά μου. Δεν έχεις πού να πιεις νερό ξεδίψασε στο δάκρυ μου. Δεν έχεις πού να ονειρευτείς δανείσου τα όνειρά μου. Κρύβω βαθιά στις τσέπες μου δύο ψίχουλα ψωμί. Κρύβω τον ήλιο, τα πουλιά κι ένα άσπρο γιασεμί. Κι όλα θα γίνουν αύριο καρβέλια, χρώματα πολλά. Για να χορτάσουν των παιδιών τα μάτια και τα στόματα.
(Από το Ανθολόγιο της Γ΄ - Δ΄ τάξης Δημοτικού Σχολείου Ποίηση: Γιώργος Μαρίνος Ερμηνεία: Μαθητές 2ου Δημοτικού Σχολείου Αλεξανδρούπολης)
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.
Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα»
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο
μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».
Για τη σημαία
Στις πλατείες οι ήχοι αντηχούν,
Κολοκοτρώνης, ο Γέρος του Μοριά,
στην καρδιά της μάχης, στέκεται μπροστά.
Με το σπαθί του γράφει ιστορία,
στο 1821, χτίζει τη δόξα με φωτιά .
Μα η αλήθεια του αγώνα δεν είναι πάντα φως,
ήρθε ο εμφύλιος, μες στην ψυχή φόβος και πόνος.
Η γη που ελευθερώθηκε, χάνει τη γαλήνη,
οι ήρωες συγκρούονται, η πίστη φεύγει, η αλήθεια πονάει στην ψυχή.
Ο Κολοκοτρώνης, μπροστά στην πυρκαγιά,
παραμένει δυνατός, με βλέμμα αγωνιστικό και παλικάρι.
Η δόξα του δεν είναι μόνο η νίκη στη μάχη,
είναι η δύναμη του να συνεχίσει, να στέκεται αληθινός, ό,τι και αν έρθει μπροστά.
Στο 1821, οι θυσίες ήταν πολλές.
Ο Κολοκοτρώνης, παρά τη φωτιά του εμφυλίου,
άφησε πίσω του μια Ελλάδα ελεύθερη,
γεμάτη όνειρα και ελπίδα και ζωή.
(Παπασυμεών Ελισσάβετ ΠΕ70)
Τραγούδι για τους Τρεις Ιεράρχες Α και Β
(από https://www.youtube.com/watch?v=BrSrmrJ-Ec8)
και
https://www.briefingnews.gr/video/i-zoi-sti-minoiki-kriti-se-ena-yperoho-vinteo
